Како психички за прифатам дека работам за 25.000 денари?

Да не изгледа како да кукам, пошто е анонимно само малце рант и вентинг да си направам.

Имам 25г и живејам во град со околу 50-60к жители и каде и да работиш платата е скоро секаде иста или слична 1-2000 денари разлика. Без партиска книшка реално нема избор и не ти ни гледаат. Фабрика, или такси шофер/диструбутер, и градежно,

Се осеќам помалце вредно, осакатено и поразено, Има ли начин да се изборам со ова? Ме убива помислата дека цел живот вака би работел. Се е дупло поскапено. Зар треба да работам со години нешто да си дозволам? Можеби уште повеќе ме убива тоа што и моите повозрасни колеги кои со 25+ годишен стаж трпат вакви срања и понижувања,